Category: Шеърият дунёси

Соф муҳаббатини юрагининг қатларига кўмиб, оиласига садоқат билан яшаётган вафодор ўзбек аёлларимизга бағишладим.

Ё раб, кимга сўйлай дилда аламни,Боримни бағримдан юлиб кетди куз.Бир он тингламади, додим ноламни,Фурсат қолдирмади айтмоққа сўнгсўз.Қулоғим остида онамнинг саси,“Узоқ йўлдан толмай келдингми, болам..”Дилим қовжирайди, куяр нафасим,Онамсиз кенгайиб қолдими олам?…Битдими қисматим нурли куни, ё…Руҳавзо тушларим […]

Нега менга бундай дил бердинг, Эгам?
Ҳар нега ўкиниб фидо бўлайми?
Шодлигим жомини чертиб турар ғам,
Тўкилиб, тўкилиб… адо бўлайми?..

Инсон асли бу дунёга оддий сир бўлиб келади, аммо кетаётганида буюк сирга айланиб кетади. Шу боис унинг кимлигини файласуф ва шоирлар, мусаввирлар, ҳофизлар неча минг йилдан буён ахтариш билан овора. Шоира синглимиз Нурхоннинг ушбу шеърлари ҳам ана шу беҳудуд изланишларнинг бир қатраси бўлибди.

Умримни ўткинчи сабога бердим,
Энг сўнгги чақамни гадога бердим,
Бу телба руҳимни Худога бердим…
Сабо олиб борди, гадога берди,
Гадо йиғлаб борди, Худога берди.

Аёлга бахт беринг, саодат беринг,
Деманг, юрибди-ку кулиб жилмайиб…

Aйланади бу замин, офтоб чиқар, кун ботар,
Тақдир бир бошинг силаб, баъзан итдайин қопар,
Ким бахтини бой бериб, кимлардир бахтин топар,
Бировга арзандаю бирисига ёмонмиз,
Ғаниматдир бу дунё,
Биз дунёга меҳмонмиз.

Боқаман, найрангбоз дунёи ҳашам,

Теграмда, кўз сузиб муқом, ноз этар.

Солланар, такаббур риёга жазман,

Раққосдай саҳнада рақсин соз этар.

Менинг Бойсунимда — туғилар булут,
Тоғларга қадалган осмони яқин.
Менинг Бойсунимда — кўк юзин юлиб,
Туғилиб-ўлишни машқ қилар чақин.

Барчамиздан қолмиш бу кўҳна равоқ,
Барчамизга севги улашмиш дунё.
Бошинг узра кулган юлдузларга боқ,
Сен ҳам ўткинчисан деб қилар даъво.