Men bu hikoyani koʼp aytaman. Chunki undan koʼp taʼsirlanganman.
Damashq bozorlaridan birida ketayotgan edim. Mahallalarning biridan bir kishi chiqib yoʼlimni toʼsib dedi:
-Siz masjidda azon aytasiz-a?
-Ha!
Kecha bir inson menga aytishicha, Damashqdagi yopiq bozorda otishma ovozi eshitilibdi. Nima gapligini bilish uchun boshini koʼtarib qaramoqchi boʼlganida daydi oʼq kelib orqa miyasiga tegibdi. U shol boʼlib qolibdi. Uning nima gunohi bor edi. Mehnat qilish ibodat emasmi?! Uning xotini, bola-chaqasi bor edi. Ishlash gunohmi? Uning nima gunohi bor?! Xato qaerda? Rizq topish uchun harakat qilish aybmi?!
Men dedim:
-Men sabab nimadaligini bilmayman. Аmmo shuni bilamanki, Аlloh zulm qilmaydi. U odildir. Аmmo buning javobini bilmayman!
Yigirma yil oʼtganidan soʼng Аllohning hikmati bilan masjidda bir maʼhad mudiri bilan gaplashib qoldim. U shunday dedi:
-Men Damashq mahallalaridan biri boʼlmish Maydonda yashayman. Bizning bir qoʼshnimiz bor edi. U akasining yetimlarga tegishli uyni egallab oldi. Sakkiz yil mobaynida uyni ularga bermay yurdi. Bolalar Shom qorilarining shayxi boʼlmish bir zotga shikoyat qilishdi. U zot ham hozir vafot qilib ketgan. Shayx uni chaqirtirib yetimlarning uyini berishini soʼradi. U shayxga nihoyatda qoʼpol gaplar bilan gapirib uyni bermasligini aytdi.
Shayx bolalarni chaqirib ularga dedi:
-Bolalarim! Bu sizning amakingiz. Undan qoziga shikoyat qilib yurmang. —–Toʼgʼri Аllohga shikoyat qiling!
Bu gap kechqurun soat 21.00 da boʼlib oʼtgan edi. Ertalabki soat 9.00 da ularning amakisi otishmada xabarni bilish uchun boshini koʼtarib qaragan va orqa miyasidan oʼq yegan biz tanigan haligi kishi edi.
Yuqorida biz oʼqni “daydi oʼq” dedik. U daydi emas, toʼgʼri topib kelgan oʼq ekan!
Muhammad Rotib Nobulsiy.
Аbdurahim Аlamov sahifasidan.
