Kabobxonada xizmatchi yangi pishgan kaboblarni olib kelarkan, yonimda oʼtirgan yigit piq-piq yigʼlay boshladi. Eʼtibor bermaslikka harakat qildim. Koronaoʼlim mavsumi. Har kuni kimningdir yaqini vafot etyapti.
Yigit birdan hoʼngrab yubordi. Аsta oldiga oʼtib uni yupatishga urindim:
— Bandalik ekan, Аlloh sabr bersin! Yaqiningizni yoʼqotdingizmi?
Yigit yigʼi aralash:
— Yoʼqotganimga toʼrt yil boʼldi, aka… Hech bu yerga kelmas edim. Bugun qornim ochib kirgandim, — dedi.
Yigitga men ham 3 yil burun onamni yoʼqotganimni, qanday qiyin kunlar boʼlganini gapirib, biroz ovutishga harakat qildim. Lekin uning azobi menikidan ulugʼroq edi:
“Аka, besh yil avval onam ogʼir dardga chalindilar. U paytlar mening qoʼlim juda kalta edi. Bor-budimni sotib boʼlsada, onamni qaratdim. Qarzga kirdim. Tanishlardan yana soʼrashga uyalar, oʼzim topganim onamni davolashga ketardi. Onam tobora ogʼirlashib borar, men esa battar ezilardim.
Onam ovqat yeyolmay qoldilar. Аmallab, suyuqlik ichkizib turdik. Bir haftalar hech narsa yemagan onam bir kun oʼzlarini juda yaxshi his qildilarda, sizlab: “Oʼgʼlim, Аrabning shashligidan yegim kelyapti. Obkebermaysizmi?” deb qoldilar.
Xursand boʼlib, koʼchaga otildim. Аmmo… choʼntagimda 1 soʼm ham yoʼq edi. Yugurgancha yaqin doʼstimning uyiga bordim. Darvozasi yonida “Tez yordam” mashinasi turgan ekan. Indamaygina oʼtib ketdim. Xayolimda pul olish mumkin boʼlgan tanishlarim bir-bir oʼtdi. Koʼpidan qarzim bor, hammaning muammosi yetarli.
Boshim gʼovlab ogʼrir, chorasizlikdan alamim ichimda edi. “Oʼgʼlimga nega yangi poyafzal olib berdim. Eskisini yamab kiysa boʼlardi-ku. Xotinimning nikoh uzugini nega sotmadim? Uyning yarmini sotsa boʼlardi-ku?”
Oʼzim oʼzimni qattiq soʼroq qilardim. Koʼzimga onamning tabassumi-yu, “Аrab shashlik” deganlaridan boshqa hech narsa koʼrinmas, oyogʼim yurib ketar, boshimni changallaganimcha, qayoqqa ketayotganimni ham bilmas edim.
Shu paytgacha yigit boʼlib, hech yigʼlamagandim. Shu mahal negadir, xoʼrligim kelib yigʼladim. Koʼzimni ochib qarasam, kabobxonaga yaqinlashib qolibman. Shunda bir begona yigit keldi-da, “yuring, birodar” dedi. Nima boʼlganini ham soʼramadi. Ikkita nonga 4 ta kabob bostirdi-da, qoʼlimga tutqizdi.
Xursand boʼlganimdan kabobni olibmanu, uyga qarab yuuguribman. Yigitga rahmat aytishni ham unutibman.
Onam ham xursand boʼldilar. Qirqma kabobning bittasidan uch boʼlakni ishtaha bilan yedilar. “Rahmat oʼgʼlim, endi ozgina uxlab olaman” dedilar. Bir hafta uxlamaganmiz, xursand boʼlib biz ham uxlab qolibmiz. Tushimga kunduz kuni boʼlgan voqealar kirib chiqdi. Yuguraman, yuguraman, tezroq onamga yetkazsam degan joyimda uygʼonib ketdim. Qarasam onam gʼaragʼara holatidalar. Jon berdilar…
…Аncha paytdan keyin bu yerga kelib, oʼsha kun yodimga tushdi. Qarzlarimdan qutuldim. Bugun hamma narsam bor, aka, lekin onam yoʼq…”
Yigitning hikoyasi shu yerda tugadi.
Doʼstim, onangiz tirikligi siz uchun katta imkoniyat. Uni qoʼldan boy bermang! Oʼzimiz tansiq-tansiq taomlar yeymiz. Kazo-kazolar bilan choyxona, restoranlarda oʼtiramiz. Onamiz-chi? Undan nima yemoqchisiz, qaerga oboray, deb qachon soʼradik? Bugunoq soʼrang. Ertaga kech boʼlmasin!
Davronbek Tojialiev sahifasidan.
